Nadat Kooijmans vanuit zijn raam in New York zag wat er op ‘9/11’met de Twin Towers gebeurde, staat zijn werk in het teken van de uiteenlopende effecten die dit nog steeds op zijn of ons dagelijks leven heeft. Meningen over het geloof van anderen en ons aangepraat bijgeloof over dreiging, door massamedia gevoed, bepalen mede onswereldbeeld.
Met een aantal werken die deel uitmaken van een groter project, getiteld ‘The Fish Pond Song’, probeert Kooijmans daar andere beelden tegenover te stellen. Hij kiest daarin een geheel andere strategie dan die van platte politiek of media. Het zijn beelden die je niet van het een of het ander willen overtuigen, maar die je in een meditatieve staat dwingen.
In ‘The Carpet Told Me’ drijft een Perzisch tapijt bijna roerloos op een meertje, omringd door riet. Verder niets. Wanneer een mogelijk naderende gebeurtenis of verandering lijkt uit te blijven, begin je anders te kijken. Het kleed ligt op water dat de lucht reflecteert. Het tapijt zou kunnen vliegen, maar hangt als bevroren in de tijd, of aarzelend boven onze hoofden.
De compositie komt voort uit Kooijmans’ benadering als schilder. In dit geval in de Hollands traditie van water, lucht, licht. Het tapijt echter roept associaties op met een Oosters sprookje, maar kan tegelijk over een cafétafel in het dorp nabij het meer liggen. Of in een moskee in Amsterdam, waar iemand zijn gebed uitvoert. Kooijmans creëert voorbij conflicten en dualismen een beeld dat geen standpunt inneemt, maar reflectie uitlokt om ja èn nee, dit èn dat te kunnen denken, en om even helemaal niets te zeggen. Netherlands Media Art Institute, Esma Moukhtar.