Een baby komt uit het diepe zwart zeer langzaam zwevend naar je toe. De open houding en uitgestrekte armen nodigen je uit om de baby te willen omhelzen. De baby raakt geheel los van de achtergrond en hangt even – als een kwetsbaar ogend wit sculptuur – tijdloos stil in de ruimte. Langzaam verdwijnt hij weer in het zwart.
Het geheel wordt vergezeld met rijkgeschakeerd (dissonant) geluid, dat – samen met het beeld – diverse associaties oproept. Daarbij horen gevoelens van fragiliteit, schoonheid en verlatenheid die je een intense beleving geven.