Een zwarte vrouw, in het zwart gekleed, loopt door een donker interieur met een baby op haar arm. Ze wiegt het witte, huilende pakketje en zingt een slaapliedje. Op de achtergrond tikt een klok. In de deuropening staat een jongen in een matrozenpakje; hij leunt tegen de deurpost met een bal onder zijn arm, wachtend op iets.
Er heerst een benauwende sfeer in dit huis, nog eens aangezet door het donker en het glanzend zwart-wit van de film. De jongen, die je steeds op de rug ziet, stuitert wezenloos met zijn bal over de houten vloer of tegen een van de deuren, waarnaast een portret van een man hangt: misschien zijn (overleden?) vader.
De moeder, naast het kind in de wieg, zingt door, met een trieste, naar binnen gerichte blik. De bal, die steeds gevaarlijk dicht bij het portret komt, raakt uiteindelijk de foto, die in scherven op de grond valt. Als de moeder opschrikt en vraagt wat er is gebeurd, draait de jongen zich om. Hij stelt haar een ijzingwekkende vraag…
Het confronteert de kijker met gevoelens van ongemak en vooroordelen. De bourgeois uiterlijk van de personages is tegengesteld aan conventies en verwachtingen rond hun huidskleur; het historisch en maatschappelijk besef van de toeschouwer wordt zwaar op de proef gesteld.