Sara Rajaei varieert in haar werk de manieren waarop een verhaal verteld kan worden – vaak een verhaal dat verband houdt met persoonlijke of autobiografische elementen. De bouwstenen waarmee ze experimenteert zijn tijd, ruimte, tekst en beeld. Tijd vormt eerder een kluwen dan een rechte lijn.
In ‘A Leap Year That Started on a Friday’ zijn visuele elementen bijna volledig afwezig: ze worden gepresenteerd in de verhaallijn, maar niet als beelden. In een witte leegte vertelt een vrouwenstem een verhaal. Tegelijk met het uitspreken van de woorden, verschijnt de gesproken tekst in beeld. Nadat de zinnen zijn uitgesproken, vervagen en verdwijnen de letters.
Automatisch komt de focus te liggen op het verhaal en het geluid. De soundtrack is uiterst sober en zet hier en daar een accent. Het ontbreken van beeld is des te pregnanter daar het specifieke verhaal om ingrijpende nieuwsfeiten draait. Een vliegtuig is uit de lucht geschoten, de vertelster kijkt met haar familie de hele dag naar een reportage van de ramp die eindeloos op tv wordt herhaald. Iedereen kent deze beelden, we worden er dagelijks mee overspoeld – maar in dit geval zit er ook een erg persoonlijke kant aan. Het witte scherm laat zich lezen als de gedachten van de vertelster. Plots doemt haar nachtmerrie op.