Midden op de dag geeft Slawomir Sierakowski, een jonge, radicaal linkse Pool, een speech in het stadion van Warsaw. Tijdens de jaren van de Republiek van Polen (1921-1939) was dit stadion een van de favoriete plekken voor partijbijeenkomsten en staatfestivals. De speech volgt de esthetiek van nationalistische propagandafilms, maar de inhoud van de speech gaat niet alleen in tegen de stijl, maar tegen alles wat eraan ten grondslag ligt. De spreker worstelt met de vorm en maakt zichtbaar hoezeer we gehinderd blijven door nationalistische codes. De spreker praat voor een vrijwel leeg stadion waar maar enkele jongeren de woorden aanhoren. Hij beschrijft de gevolgen van het vertrek van Joden na de Tweede Wereldoorlog naar Israël in cultureel en linguïstisch opzicht. Sierakowski roept de joodse Polen op terug te keren naar Polen. Door het citeren van de stijl van oude nationalistische propagandafilms toont Bartana de overeenkomsten tussen het ideologische en het visuele van deze film, waarin de speech als vorm van verzet fungeert. Uiteindelijk is Bartana geïnteresseerd in de mogelijkheden en onmogelijkheden van de inhoud van de speech en de antisemitische en racistische vragen die een film als deze oproepen.